යම් දෙයකට ඇලී සිටීම අනපේක්ෂිත හා අනර්ථවත් විපාකවලට හේතු විය හැකිය.
මීට වසර කිහිපයකට පෙර මිතුරෙකු මට ලස්සන ඕකිඩ් මලක් දුන්නා. එය මෘදු රෝස පැහැති කඩදාසියකින් ඔතා තිබූ අතර එහි මල් සුදු සහ රතු පැහැයෙන් යුත් සියුම් මිශ්‍රණයක් සහ මැද කහ පැහැති ඉරි සහිතව තිබුණි. එය සති ගණනාවක් මගේ ජනෙල් කවුළුව මත රැඳී සිටිමින්, උදෑසන ආලෝකය අල්ලාගෙන, මම ඇවිදින සෑම අවස්ථාවකම මගේ අවධානය ආකර්ෂණය කර ගත්තා. මම මීට පෙර කිසි දිනෙක ඕකිඩ් මලක් හිමි කරගෙන තිබුණේ නැහැ. මම එය කොතරම් රස වින්දාද යන්න ගැන මම පුදුමයට පත් වුණා. එහි අලංකාරය, සන්සුන් පැවැත්ම සහ එය කාමරයට තව ටිකක් ජීවමාන බවක් ගෙනදුන් ආකාරය ගැන මම මවිත වුණා.
ඊට පස්සේ මල් පරවුණා. එකින් එක ඒවා රැලි වෙලා, වියළී වැටුනා. ඉතිරිව තිබුණේ දුකක් වගේ, කොළ පැහැති කොළ කිහිපයක් සහ තද කොළ නැති කඳක් විතරයි. බොහෝ අය ඒ අවස්ථාවේදී තම ඕකිඩ් විසි කරන බව මම ඉක්මනින්ම දැනගත්තා. විශේෂයෙන් සුපිරි වෙළඳසැල් වල අලෙවි කරන ඕකිඩ් ලස්සන නමුත් තාවකාලිකයි, ඒවා අලංකාර නමුත් කල් පවතින ඒවා නොවෙයි.
නමුත් මා තුළ ඇති යමක් ඒ සහජ බුද්ධියට විරුද්ධ වුණා. එය කුතුහලයක් හෝ නිහඬ බලාපොරොත්තුවක් විය හැකියි. කෙසේ වෙතත්, මම ඕකිඩ් ඉවත දැමුවේ නැහැ. මම මිය ගිය කඳ කපා, දීප්තිමත් ස්ථානයකට ගෙන ගොස්, සතියකට වරක් එයට වතුර දැම්මා, තවදුරටත් මම එයට කතා කළේ නැහැ, විශේෂ පෝෂ්‍ය පදාර්ථ කිසිවකින් එය පෝෂණය ද කළේ නැහැ. සතියෙන් සතියට මම එයට හිස්ව හා ආකර්ෂණීය නොවන ලෙස සිටීමට ඉඩ දුන්නා.
- බොහෝ වර්ධනය සිදුවන්නේ නොපෙනෙන ලෙසයි
මාස ගෙවිලා ගියා. කිසිම දෙයක් නෑ. අවුරුද්දක් ගියා. තාමත් කිසිම දෙයක් නෑ. කොළ කොළ පාටින් තිබුණා, නමුත් ඒ සියල්ල.. තවත් අවුරුද්දක්… තවමත් කොළ. ඉඳහිට, මම හිතුවා, “සමහර විට මේ වැඩේ ඉවරයි කියලා.” නමුත් මම එයට වතුර දැමීම දිගටම කරගෙන ගියා.
ඊට පස්සේ තුන්වන අවුරුද්දේ යමක් වෙනස් වුණා. අලුත් නටුවක් මතු වුණා, උසට වැඩෙමින් ඝන වුණා. කුඩා මල් පොහොට්ටු හැදුණා, මම හැමදාම උදේ ඒවා බලාගෙන හිටියා. දවසක් මම කුස්සියට ගියාම දැක්කා පළවෙනි මල් පිපෙනවා. ඒවා මෘදුයි… සුදුමැලියි… පරිපූර්ණයි. එක මලක් විතරක් නෙවෙයි; තවත් ඒවා ආවා. උඩවැඩියා මල් ආයෙත් ආවා, කවදාවත් නැති තරම් ලස්සනයි, සමහරවිට ඊටත් වඩා.
ජනෙල් කවුළුවක අමතක වී ගිය ඒ කුඩා ඕකිඩ් මල ජීවිතයේ අපි කලාතුරකින් ඉඩ දෙන දෙයක් පිළිබිඹු කළා. මන්දගාමී, නිහඬ නොපසුබට උත්සාහය. ඔබට නොපෙනෙන වර්ධනය, සහතික නොමැතිව උත්සාහය, කෙටිමං නොමැතිව දිගු මාවත.
- වේගවත් වීම සැමවිටම හොඳ නැත
අපි ජීවත් වෙන්නේ මන්දගාමීත්වයට විපාක නොදෙන ලෝකයක. ව්‍යාපෘතියක් පළමු සතිය තුළ ප්‍රතිඵල නොපෙන්වන්නේ නම් එය අසාර්ථකයි. මාස හයකට පසු ව්‍යාපාරයක් දියුණු නොවන්නේ නම්, එය “වැඩ කරන්නේ නැත” යනුවෙන් ලේබල් කරනු ලබනවා. සම්බන්ධතාවයක් ක්ෂණිකව ඉටු නොවන්නේ නම්, මිනිසුන් ඉවත්ව යනවා. සියල්ල හදිසියි. සෑම දෙයක්ම ප්‍රශස්ත, කාර්යක්ෂම සහ වේගවත් කළ යුතුයි. අපි සෑම දිනකම මල් අපේක්ෂා කිරීමට පටන් ගෙන තිබෙනවා, නැතහොත් අපි ශාකය ඉවත දමනවා.
නමුත් ජීවිතය ඒ ආකාරයෙන් ක්‍රියාත්මක වන්නේ නැහැ. ඒකට සැලකිය යුතු වෙනසක් සඳහා කාලය ගතවෙනවා. සැබෑ වර්ධනය සිදුවන්නේ භූගතව, නොපෙනෙන ලෙසයි. ශෝකය හරහා වැඩ කළ, කුසලතාවක් ගොඩනඟා ගත්, විශ්වාසය යථා තත්ත්වයට පත් කළ හෝ දුෂ්කර දෙයකින් සුවය ලැබූ ඕනෑම අයෙකු මෙය දන්නවා. හොඳම දේ සඳහා ඉවසීම අවශ්‍යයි. බොහෝ විට, ඒවා යමක් බවට පත්වන අතරතුර එතරම් දෙයක් ලෙස පෙනෙන්නේ නැහැ.
- රැඳී සිටීමේ නිහඬ බලය
කිසිවක් සිදු නොවන බව පෙනෙන විට දිගටම කරගෙන යාමේ බලවත් දෙයක් තිබෙනවා. එය ආකර්ෂණීය නැහැ, අත්පොළසන් දීමක් නැහැ, වෛරස් මොහොතක් නැහැ, නිහඬ කැපවීමක් පමණයි. ඵලදායිතාවයෙන් උමතු වූ සංස්කෘතියක , එම නොපසුබට උත්සාහය පාහේ රැඩිකල් බවක් දැනෙනවා.
ක්ෂණික ප්‍රතිඵල පසුපස හඹා යාමට අපට කොන්දේසි පනවා තිබෙනවා. සති දෙකකින් රාත්තල් 10ක් අඩු කර ගන්න, දින 30කින් භාෂාවක් ඉගෙන ගන්න, එක රැයකින් වෙළඳ නාමයක් ගොඩනඟන්න. නමුත් ඒ කිසිවක් කල් පවතින දෙයකට මඟ පාදන්නේ නැහැ. රැඳී සිටින පුරුදු, වැදගත් වන වැඩ, ගැඹුරු වන සබඳතා … මේ සියල්ල පැමිණෙන්නේ උද්යෝගය මැකී ගිය පසු බොහෝ කලකට පසුව රැඳී සිටීමෙනුයි.
නොපසුබට උත්සාහය බොහෝ විට එයට ලැබිය යුතු අවධානය ලබා ගැනීමට අසමත් වෙනවා. එය දීප්තිමත් හෝ අලෙවි කළ හැකි දෙයක් නොවෙයි. නමුත් ඔබ නවකතාවක් ලියන විට, දරුවෙකු ඇති දැඩි කරන විට, අලුතින් ආරම්භ කරන විට හෝ නැවත ඔබව සොයා ගැනීමට උත්සාහ කරන විට සැබෑ සාර්ථකත්වය පවතින්නේ එහියි. කාලයත් සමඟ කුඩා, නැවත නැවත කරන ක්‍රියාමාර්ග ඉදිරි ගමනකට මඟ පාදනවා. එක් ස්මාරක මොහොතක් නොව, නොසලකා හරින ලද අවස්ථා දහස් ගණනක්.
ඒ ඕකිඩ් මට ඒ සත්‍යය මතක් කළා. අවුරුදු තුනක් තිස්සේ ඒක නොපෙනී තිබුණා. නමුත් ඒක ජීවමානයි. ඒක සූදානම් වුණාම, ඒක ආපහු සම්පූර්ණ වර්ණයෙන් ආවා. මට ඒක බලෙන් කරන්න බැරි වුණා. මට කරන්න පුළුවන් වුණේ ඒකට දියුණු වෙන්න සහ බලා ඉන්න කොන්දේසි නිර්මාණය කරන එක විතරයි.
අපි ඉක්මනින්ම අපව ම, එකිනෙකාව සහ කාලය අවශ්‍ය හැකියාවන් අත්හැරීම නිසා අපට කොතරම් සුන්දරත්වයක් මග හැරෙනවාද කියා සිතා බලන්න. ඉදිරියට යාමට අපගේ කඩිමුඩියේ, ඔවුන් තුළ තවමත් ජීවිතය රඳවා තබා ගන්නා දේවල් අපි ඉවත දමනවා.
- සදාකාලික ප්‍රීතිය හිමිවන්නේ ඉදිරියට යන අයටයි.
සමහර විට, ලොකුම ප්‍රීතිය සොයාගත හැක්කේ ඉක්මනින් සිදුවන දේවලින් නොව, විඳදරාගන්නා දේ තුළ යි. දිගටම පවතින්නේ කුමක්ද? අපි අවම වශයෙන් අපේක්ෂා කරන විට නැවත මතුවන්නේ කුමක්ද? ඒ ප්‍රීතිය අයිති වන්නේ කිසිවක් පිපෙන්නේ නැති විට පවා රැඳී සිටින, බලා සිටින සහ පෝෂණය කරන අයට යි.
අවසාන වශයෙන්, නොපසුබට උත්සාහය යනු ධෛර්යය හෝ කැමැත්ත පමණක් නොවෙයි. එය ඇදහිල්ල ගැන යි. මතුපිටට යටින් ප්‍රගතිය සිදුවන බවට ඇති විශ්වාසය, සෙමෙන් එකතැන පල්වීමට සමාන නොවන විශ්වාසය සහ නිසරු ලෙස පෙනෙන දෙයින් ලස්සන දෙයක් මතු විය හැකි බවට ඇති විශ්වාසයි.
ඉතින්, ලෝකයට ඉක්මන් වෙන්න ඉඩ දෙන්න. ඊළඟ ලොකු දේ ලුහුබඳින්න ඉඩ දෙන්න. මම මෙතන ඉන්නවා, මගේ ඕකිඩ් වලට වතුර දමමින්, බලා සිටිමින්, මම නොපසුබට උත්සාහයේ මන්දගාමී මායාව විශ්වාස කරනවා.
මෙම ලිපියේ කර්තෘවරයා වන සෑම් ගෝල්ඩ්ස්ටයින්, Ph.D. එක්සත් ජනපදයේ යූටා විශ්ව විද්‍යාලයේ වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ අනුබද්ධ පීඨ සාමාජිකයෙකු වන අතර Raising Resilient Children හි සම කර්තෘ වේ.
https://www.psychologytoday.com/us/blog/raising-resilient-children/202504/the-joys-of-perseverance
